jun 162014
 

 

Op fietse

Op de lagere school deden we een keer een wedstrijd langzaam fietsen. Ik geloof dat we het idee uit een kinderboek hadden. We hadden hele theorieën over de beste tactiek, bijna iedereen zette de dynamo op het wiel en sommigen lieten hun banden leeg lopen. De meester was scheidsrechter en keek of we wel in een rechte lijn fietsten. Wie een voet aan de grond zette was af.

Ik hoorde niet bij de winnaars en ben nooit goed geweest in langzaam fietsen. Maar ik heb het afgelopen winter opnieuw moeten oefenen. Dit keer vanwege oververmoeidheid, ik kon gewoon niet harder. Het kostte me veel moeite niet achter iedereen die me inhaalde aan te jagen. Mijn tempo zo te kiezen dat ik het een tijdje vol kon houden.

Maar ik heb er veel van geleerd. Er is namelijk ontzettend veel te beleven onderweg. Ik hoor de vogels, ruik de planten, zie de zon door de bladeren schijnen. Zelfs het saaie stuk bedrijventerrein is de moeite waard. Allerlei leuke computerjongens lopen het laatste stukje naar hun werk of wandelen er rond in hun pauze.

Mensen die me met een rotgang voorbij komen bezie ik met een zeker mededogen. Haast, altijd maar haast, wat missen ze veel. Natuurlijk zijn er ook wel ergernissen onderweg. Zwerfvuil, te dikke mensen op te dikke scooters, onoplettende verkeersdeelnemers. Maar ik laat het zoveel mogelijk voor wat het is. Skik zong het al: “Wie doet me wat? Ik heb de banden vol met wind, ik heb ja niks te klagen.”

Inmiddels heb ik de vermoeidheid overwonnen en kan ik ook weer heel hard fietsen. Zo kom ik net voor de bui thuis, of haal ik die te krap geplande afspraak nog net. Maar als het niet hoeft, laat ik me niet meer opjagen door iedereen die sneller is. Ik kies een lager tempo en geniet.

 

  •  juni 16, 2014

Sorry, the comment form is closed at this time.