Keukentafel
Al in mijn eerste baantje kreeg ik last van nek en schouder. De arbodienst kwam langs en zette mijn bureau een stuk omlaag. Zo kon ik met mijn voeten bij de grond. Mijn scherm moest omhoog en onder mijn polsen een plankje tegen rsi. Mijn collega’s keken vanaf dat moment letterlijk op me neer. Ik heb wat commentaar gehad.
Bij de krant werkten we aan een grote houten tafel, op keukenstoelen. Lekker ongedwongen. Ik merkte een keer op dat ik wat last kreeg van mijn elleboog en voor ik het wist had ik een super-de-luxe bureaustoel te pakken. De bazen bleven op hun eigen niet instelbare stoelen zitten. Mijn elleboog werd door de fysiotherapeut behandeld en was denk ik zonder bureaustoel net zo snel opgeknapt.
Op zolder hebben we een bureau, een in hoogte verstelbare bureaustoel en een pc. Mijn man speelt er spelletjes en werkt er af en toe. Ik zit er eigenlijk nooit. Ik hou van mijn plek aan de keukentafel, bij het grote raam. Koffiezetapparaat in het zicht, geluiden van spelende (buur)kinderen en de poes die in en uit loopt.
Hier heb ik al heel wat stukjes geschreven. Maar hele dagen achter een laptop op de keukentafel leverde al gauw de oude vertrouwde pijn in nek en schouder op en als beginnend zelfstandige kan ik geen ziekte gebruiken. De arbodienst opgezocht op het wereldwijde web en in een oogopslag gezien wat er mis was. Het scherm staat veel te laag. Laptophouder en los toetsenbord geleend en aan het werk maar weer.
Maar nu was ik een dwerg achter een enorm beeldscherm. Op zoek naar een kussentje voor in de stoel dus. En een heel dik boek voor onder mijn voeten, anders bungelen die en dat is maar even lekker.
Maar ik kan u geruststellen. Ze zit en ze schrijft. En ze denkt het zo wel een poosje vol te houden.
Sorry, the comment form is closed at this time.